Görgül (empirical) araştırma verilerine göre bir aradalığı artıran veya azaltan özellikler şunlardır: Korku bir aradalığı artırır (Schachter, 1959); kaygı ise azaltır, kişiyi tek başına kalmaya iter (Sarnott & Zimbardo, 1961). Bunun nedeni; korkuda kaynak objenin belli, kaygı da ise belli olmaması ve gözlenememesidir (Bkz.: Fear & Anxiety). Korku herkes tarafından anlaşılır ve hemen hemen aynı tepki verilir, dolayısıyla kişi kendini başkalarıyla karşılaştırma olanağına sahiptir. Kaygı ise özneldir ve nesnel ölçüt olmadığı için kişi, başkalarının kendini anlamayacağı gerekçesiyle bir arada olmayı istemez, paylaşmaz, tek başına kalmayı yeğler. Açlık da bir aradalığı artıran etkenlerdendir. Çocuklukta bir arada olma, kendini güvenlik içinde rahat hissetme ve çevre hakkında bilgi sağlamaya yöneliktir (Bkz.: Attachment-detachment). Yetişkinler ise; eğlenmek, yardımlaşmak, sosyal onayaymak, cinsel doyum sağlamak ve kendini değerli ve güçlü hissetmek için bir arada olurlar. Foa&Foa (1976) bir aradalığın o kişiye; sevgi, statü, bilgi, para, eşya ve hizmet sağladığını öne sürmektedirler. Ilişki içindeki her birey o ilişkiden bir ya da birkaç çıkar sağlayabilir. Ancak bu ödüllerin aynı boyut ve/veya miktarda olma zorunluluğu yoktur. Ilişkinin her iki bireye de farklı boyut ya da miktarda da olsa ödül sağlaması önkoşuldur. Foa & Foa görüldüğü gibi ikili ilişkileri ele almışlardır. Ilişkilerin bireylere sağladığı ödüller çok çeşitli ve farklı boyutlardadır. Bu nedenle, hangi tür ya da biçimde olursa olsun tek bir ilişki bireyin sosyal gereksinimlerinin tümünü karşılayamaz.
- Advertisement -