Yirminci yüzyılın başlarında ortaya çıkan expressionism trendinin, Türkçe karşılığı olan dışavurumculuk, his ve fikirlerin hiç bir tesir ve etki altında kalmaksızın dışa vurulması olarak tanınabilir.
Dışavurumculuk, yaşamta mevcut olan çirkinlikleri, güzelmiş gibi gösteren sanat anlayışının, kullanıcılarını kandırmak olduğunu savunur ve bu hali mutlaka kabul etmez. Dışavurumculuk, yaşamta bulunan gerçeklerin yalnızca güzel yanlarının olmadığını, çirkin taraflarının da mevcut olduğunu ve anlatılması gerekliliğini savunur. yaşamın tozpembe olarak anlatılmasına karşıdır. Dışavurumculuk, seçtiği yöntemlerin temeli bakımından romantizm akımına aynı, fakat esasında bu akımdan bir hayli farklıdır. Bu akımda, dış dünyada mevcut olan gerçeklerin, iç dünyanın süzgecinden geçirilerek aktarılması esas amaçtır. naturel olanı naturel ve olağan olarak anlatılmalıdır anlayışı, 1900’ lü senelerde ortaya çıkan ekonomik kriz ve paralelinde gelişen harpler istikametinde, insanlara gösterilmek talep edilen hakiki dışı dünyaya karşı çıkmış bir akımdır. En başta Freud’ un karşı çıkmış olduğu bu trendi, müzikte G. Mahler, Schönberg gibi besteciler müziğe aktarmışlardır.
Dışavurumculuk müziğinde, a tonal yapı, gerginliğin ve hüznün hangi zamanda geleceği gibi durumların kestirilememesi, önem taşımaktadır. Dışavurumculukta, belirli kurallara bağlı kalarak anlatılmak talep edilenin yumuşatarak verilme çabası mevcut değildir. tersine anlatılanın gerçekliği için, bu kurallardan uzak durularak, iç dünyanın gerçekliği anlatılmak talep edilmektedir.
Resim sanatında da şiddetin, gerçekliğin ve gerilimin temelinde de, dışavurumculuk trendi yer almaktadır. Soyut resimlerin yoğunlukta kullanıldığı bu akımda, iç dünyanın, gerçekliğini anlatma ihtiyacı, renklerle sağlanmaktadır.
Temeli insani değerlere dayalı olan trend, ruhbilimciler, yazarlar, felsefeciler, ressamlar, besteciler gibi aydınların, hayattaki doğruları anlatma şekli olarak sığındıkları yöntemdir.
